2 tot en met 6 augustus 2004 : chartertocht
Zeiljacht : SARGON
Schipper :
Sven
Bemanning :
Erika
Erwin
Sandra
Carina
Jean-Marie
Zondag 1 augustus 2004
Amai, was me dat sleuren ! Het was maar voor 5 dagen maar als je Erika en mij had zien zeulen op de trein naar Oostende dan had je zeker gedacht dat we minstens voor 2 weken weggingen (was het maar waar …) !
Omstreeks 18u waren we al in Oostende. Bagage in de boot gezet en dan snel wat gaan eten in de “Zeezot”. Sandra arriveerde tegen kwart voor 8 en samen met haar zus ging ze in het station broer Erwin opwachten. Ik zou aan boord blijven om op de schipper te wachten. Terwijl ik aan boord zat kwam er opeens iemand opdagen die ik van haar noch pluimen kende. Ik dacht eerst dat er op het laatste moment een wisseling van schipper was geweest, maar neen hoor : het was Jean-Marie die blijkbaar ook ingeschreven had om deel te nemen aan “onze” midweek. Surprise, surprise … wij wisten van niks en hadden eigenlijk maar voor 5 personen inkopen (eten en drinken) voorzien. Even snel Sandra, die de inkopen was gaan doen, gebeld. Geen paniek, ze had wel genoeg bij om nog een extra mond te voeren. Oef ! Jean-Marie ging nog even wat drinken samen met zijn vrienden en even later kwam Sven aan boord. Om kwart na 8 was Erwin daar en konden we beginnen met het inladen van de boot. Inderdaad, er was eten en drinken genoeg voor 6 mensen ! We zouden zeker niet verhongeren … Na het inladen konden we dan kennis met elkaar maken, werden de slaapplaatsen verdeeld en de plannen voor de midweek besproken. Sandra, Carina en Erika wilden graag naar Engeland en Erika wilde graag een nachttocht meemaken (dit keer zonder zeeziek te worden, alsjeblief). Voor Jean-Marie en Erwin was het allemaal al eender – zijn me dat gemakkelijke mannen ! Sven stelde voor om dan maar naar Duinkerke te varen en dan zouden we nog wel verder zien. We kregen ook allemaal nog uitleg door Sven over hoe alles in z’n werk zou gaan, want Erika en ik hadden al wel eens meegezeild maar voor Sandra en Erwin was het allemaal nieuw. Jean-Marie kan al wel zeilen maar was nog nooit met een kajuitjacht mee geweest. En dan : bedtijd !
Eerste zeildag
Maandag 2 augustus 2004
Op om 7u
om de schutting van 8u te halen. Erika
ging naar de bakker, er werd koffie gezet en het ontbijt verscheen op
tafel. Na het eten was het tijd om te
vertrekken. In de sluis was er voldoende
tijd om de afwas te doen. Eens de sluis
uit werden de zeilen gehesen … en weg waren we ! Duinkerke here we come …
Gelukkig hadden we een mooi weertje : droog, zonnig en een redelijk
windje. Sandra, Erwin en Jean-Marie
kregen hun eerste les sturen met stuurwiel.
In de namiddag naderden we Duinkerke en toen kwam de vraag van Sven wat
we wilden : binnen een uurtje Duinkerke binnenvaren of doorzetten naar Dover,
om daar tegen 22u aan te komen. Niemand
had veel zin om nu al een haven aan te lopen, het zeilen was veel te leuk. Het werd dus Dover. Tussen Oostende en
Duinkerke zijn we schijnbaar door Sven gewogen geweest en zwaar genoeg bevonden
om de oversteek te wagen. Onderweg
lekker bakken - het zonneke stak nogal met als resultaat dat we een paar
bemanningsleden met “couleur tomate” aan boord hadden tegen dat het avond
werd. En blijkbaar vinden tomaatjes
elkaar wel interessant (hé Erika, Jean-Marie ?). Avondmaal onderweg. Sandra, die gebombardeerd was tot kok, was er
wel aan begonnen maar na een tijdje begon haar maag te protesteren en dan
hebben Sven en Jean-Marie het maar van haar overgenomen. Voor de afwas en afdroog zorgden Erwin en ik
(waarop dan de commentaar kwam dat Erwin z’n pa het eens zou moeten weten dat
hij aan het afdrogen was !). Iets
vroeger dan verwacht, tegen 20u, vaarden we Dover binnen. In ‘t begin stuurde ik, maar omdat het laag
water was en het dus nogal ondiep kon zijn op sommige plekken was het veeeeeeel
veiliger dat Sven het van me
overnam. De dieptemeter liet af en toe
wel van zich horen maar we zijn niet vastgelopen. Toen Sven de havenmeester opriep zei die dat
er eigenlijk geen plaats meer was maar dat we ons dan maar aan de
aanmeldingssteiger vast moesten leggen.
Daar lag het trouwens ook al goed vol ! We wilden ons eerst naast een
vrij klein jachtje uit Antwerpen leggen maar toen kwam die bemanning, 4 jonge
gasten, aan dek en er werd beslist dat zij zich zouden losmaken en dat wij ons
dan naast het andere jacht (“Wier” uit Nieuwpoort – remember the name) zouden
leggen. De jonge gasten zouden zich dan
naast ons parkeren. De Sargon-bemanning
haastte zich na het aanleggen naar de havenmeester – niet zozeer omdat we zo
graag liggeld wilden betalen maar wel omdat we allemaal naar een douche snakten
(in Oostende hadden we niet kunnen gaan omdat we geen chip hadden). Gelukkig namen ze in Dover euro’s aan want in
de veronderstelling dat we naar Duinkerke zouden gaan had uiteraard niemand van
ons aan ponden gedacht. We moesten 20
euro liggeld betalen. Snel terug naar
boord, gerief bij elkaar scharrelen en dan op naar de douches. Toen we terugkeerden naar boord liep de
eigenaar van de “Wier” achter ons.
Sandra klom aan boord van de “Wier” en trok daarbij even aan de reling
(de boot was nogal hoog) om dan naar de verstaging te grijpen. Zegt die man dat we niet aan de reling mogen
trekken. Ik antwoord dat we anders niet
aan boord geraken. So far,
so good. Maar wat antwoordt die vent dan ? “Da’s dan
jullie probleem !”. Vriendelijk hoor ! Het was weer tijd om de plannen voor de
volgende dag uiteen te zetten. Sommigen
wilden graag een kortere tocht maken (bijvoorbeeld tot in Ramsgate) maar de
meerderheid van de stemmen ging naar een langere trip. Het was de bedoeling om dinsdag omstreeks 10u
te vertrekken en dan naar Gillingham Marina te zeilen (een stuk de monding van
de Theems op en dan de rivier Medway).
We zouden dus eerst nog even tijd hebben om een stukje van Dover te
zien. Die avond ging de jeugd nog een
toerke Dover doen, maar dat viel tegen want ofwel was alles al dicht, ofwel
konden ze nergens terecht met hun euro’s.
Ze waren dus nogal snel terug aan boord.
Dan maar een klapke doen aan dek en daarna : beddeke in !
Tweede zeildag
Dinsdag 3 augustus 2004
Dinsdagochtend
na het ontbijt gingen wij dus de stad in (Sven bleef aan boord, die zal wel
blij geweest zijn met die paar uurtjes rust).
Erika wilde oogdruppeltjes hebben, Sandra ging op zoek naar ponden en
een regenvestje en Jean-Marie wilde ook wel wat Engels geld op zak. Terug aan boord konden we dan vertrekken,
richting Gillingham. Onderweg viel de
wind echter voor een groot stuk weg. Het
werd dobberen geblazen, en er werd af en toe ook wat motor bijgezet. In de buurt van Margate kregen we nog een
show van een dubbeldekker te zien, die kwam speciaal voor ons een looping maken
met zijn vliegtuig. Zelf heb ik toen ook
een showke gegeven : ik was een banaan aan het eten toen opeens Erika me
waarschuwde dat er een wesp op m’n banaan zat.
Nu ben ik verschrikkelijk bang van die beesten. Dus : paniekreactie … ne gil en daar vloog de
banaan – richting zee. Gelukkig was ook
de wesp verdwenen ! ‘t Moet wel een gek zicht geweest zijn want Sandra, Erika,
Erwin en Jean-Marie lagen dubbel van het lachen … Nog voordat we aan de monding
van de Medway waren werd beslist om maar terug te keren, want Sven was die
rivier nog nooit op geweest en wist dus niet echt wat hij kon verwachten – en
aangezien we daar dan in het donker op zouden moeten varen wilde hij liever
geen risico’s nemen. Halve draai dus, en
op naar Ramsgate ! En geloof het of niet, maar (uiteraard onder constante
begeleiding van Sven en met hem aan de motor) heb ik de Sargon in een box
gevaren. Zonder brokken te maken (ja,
kunst, het moeilijkste heeft Sven gedaan). Jammer genoeg mochten we daar niet
blijven liggen. Aanleggen op de plek
waar we dan wel moesten liggen lukte me niet dus nam ons schipperke de zaak weer
in ervaren handen. Erika is naar de
havenmeester gestapt en het liggeld gaan betalen. Hoe ze het gelapt heeft, vraag het me niet,
maar ze heeft ervoor gezorgd dat we minder moesten betalen dan normaal ! Na het
avondmaal wilden Sandra en Erika de douches uit gaan proberen, maar het water
was daar blijkbaar te koud. Nog
aperitieven aan dek en dan bed in want we zouden er ’s ochtends weer redelijk
vroeg uit moeten. We zouden nogmaals
gaan proberen om in Gillingham Marina te geraken.
Derde zeildag.
Woensdag 4 augustus 2004
Die woensdagochtend ging Sandra op zoek naar een bakker, want ons brood was op. Niet gewend aan de manier van werken van de Engelse bakkers kwam ze terug met een onversneden brood. Oeps, vergeten te vragen … Ach ja, geen probleem, dan snijden we ‘t zelf wel. Na het ontbijt vertrokken we opnieuw met goede moed richting Medway River. Onderweg werden we en masse aangevallen door een hoop vliegende krengen (geen wespen maar wel erg vervelende beesten). Weer weinig wind, weer een stuk op motor moeten varen. Tot Sven het beu werd en de motor afzette. “We are going for a swim” zei hij. Watte ??? Jaja, hij meende het echt wel. En ikke, stommeke, had natuurlijk niks mee om te zwemmen. Sven lag als eerste in het water en stelde voor om te proberen rond de boot te zwemmen (misschien een beetje om te bewijzen dat we toch nog redelijk snel vooruitgingen, niettegenstaande het feit dat er weinig wind was ?). Jean-Marie was de tweede moedige die in het water lag en dan volgde Erwin. Sandra heeft lang getwijfeld maar is er uiteindelijk ook ingegaan. Sven heeft rond de boot kunnen zwemmen, maar de anderen lukte het niet. Al bij al was het (veronderstel ik, want ik heb niet mee gezwommen) een welkome verfrissing met dat warme, windstille weer. Maar de pret kon niet blijven duren dus na een tijdje moest iedereen uit het water komen zodat we verder konden varen. De Medway kwam in zicht, maar dat wilde niet zeggen dat we al in Gillingham waren. Eerst moesten we nog een eind tegen de stroming de rivier op. Tijd om eten te maken. Terwijl Sandra druk bezig was riep Jean-Marie haar toe “Als ge hulp nodig hebt, zeg het dan maar hé, dan zal ik iemand sturen”. Grapjas ! Na het eten volgde de afwas, mijn taak aan boord. Nu moet ge dat eens proberen, afwassen als het water in uw wasbakje niet op de bodem maar aan de zijkant hangt ! En niet te vergeten terwijl er constant overstag gegaan wordt ! Pret verzekerd ! We hadden een beetje schrik dat we niet meer op tijd gingen zijn om de marina binnen te kunnen (open van 4u voor tot 4u na hoog water) maar we hadden geluk, we mochten nog binnen. Tot onze grote verbazing kregen we daar papieren in het Nederlands in onze pollen geduwd ! Da’s een service waar ze in Dover en Ramsgate nog niet van gehoord hebben ! We hebben nog even gevraagd wanneer de volgende ochtend de eerste schutting was, want we wisten al dat we vroeg zouden moeten vertrekken. Dat zou dus om 7u zijn. Toen we aangelegd hadden zijn we, nadat we al onze resterende ponden bij elkaar gezocht hadden (net geen £19), met z’n allen op zoek gegaan naar de havenmeester. Bleek dat het kantoor al dicht was maar dat we de volgende ochtend (of nu al) aan de sluis konden betalen. Sandra, Erwin en Sven zijn dan teruggedraaid naar de boot en Erika, Jean-Marie en ik zijn tot aan de sluis gewandeld. Onderweg hebben we dan nog mega-moderne douches gevonden en er staat daar ook een mega-sportcomplex (met zwembad, sauna, …). Bij de sluiswachter konden we inderdaad betalen … Eigenlijk hadden we te weinig ponden bij, maar het aanbod om de rest aan te vullen met euro’s vond de man niet zo interessant – en het aanbod van Erika om de afwas te doen ook al niet. Hij heeft dus genoegen genomen met de 18 pond en ne klets. Het was Erika weer gelukt ! Terug aan boord zijn Erika, Jean-Marie en ik gaan douchen en dan hebben we maar wat aan boord gedronken (wegens geen ponden om in het dorp wat te gaan pintelieren). De planning voor de twee komende (en laatste) dagen had Sven ondertussen al gemaakt. Er zat, wegens de te grote afstand tussen Gillingham en Oostende, niks anders op dan meteen over te steken, wat wel eens een tocht van 30 uur kon worden als het een beetje tegenzat. Sven had twee ploegen samengesteld en een uurrooster gemaakt met daarop de wachten die we moesten lopen. De ploegen waren : Sandra, Erwin en Sven (team B) / Erika, Jean-Marie en ikke (team A). De wachten waren per vier uur ingedeeld, en mijn groeppeke mocht de volgende ochtend al meteen beginnen. Dit wilde wel zeggen dat wij ook de hondenwacht (van 22u tot 02u) voor onze rekening zouden moeten nemen. Erg gelukkig was ik met het idee van wacht lopen niet, ik heb het al eens meegemaakt (maar toen wel voor 3 volle dagen en nachten) en dat was dik tegengevallen. Maar ja, het kon nu eenmaal niet anders hé …
Vierde en vijfde zeildag
Donderdag 5 en vrijdag 6 augustus 2004
Donderdag, het begin van de overtocht. Eerst nog even gaan tanken. Het was wel even rekenen want we moesten uiteraard met euro’s betalen maar we zijn overeengekomen om voor £14 te tanken (we hebben daar 20 euro voor betaald). Het feit dat het Sven lukte om de meter precies op £14 te laten stoppen lokte bij gans de bemanning een spontaan gejuich uit. Op de Medway stonden we nog onder begeleiding van onze schipper, maar eens we goed en wel de Theems op waren en hij had uitgelegd aan Jean-Marie hoe we moesten varen, ging Sven rusten. Er stond opnieuw weinig wind en veel was er niet te beleven op Engeland’s bekendste rivier. Om 10u was het wisseling van wacht. De eerste ploeg kreeg de opdracht om te gaan slapen maar dat lukte niet al te erg. Er moest regelmatig overstag gegaan worden en er is ook een stuk op motor gevaren, wat nogal wat lawaai maakt (in de achterkajuit lijkt het wel alsof je naast een drilboor ligt). Van rustig een dutje doen is dan niet veel sprake meer. Om 14u was het dan weer onze beurt. Eerst nog op motor, maar eens we de monding van de Theems uit waren mocht de motor af en konden we zeilen. Het weer was ondertussen omgeslagen naar bewolkt en grijs. Er dreigde ook regen uit de lucht te vallen. Bovendien zaten we onderweg even in de dikke mist (gelukkig niet voor lang). Vraag van Jean-Marie aan Erika en mij : “Zie je dat daar ?” En wij maar turen in de mist om te ontdekken wat er te zien was. Neen, we zagen dus niks. Antwoord van Jean-Marie : “Ik ook niet …”. 18u, rusttijd voor team A. Van slapen is opnieuw niet veel in huis gekomen. Sandra zette zich weer aan de kookpot voor een heerlijk bord spaghetti. Het werd stilletjesaan schemerig en tegen 22u, toen wij terug moesten overnemen, was het al aardig donker. We kregen een snelcursus lichtjes herkennen in het donker en kregen de opdracht om héél goed uit te kijken voor de boten. Bij de minste twijfel moesten we tijdig Sven wakker maken. Die had ook de koers uitgezet die we moesten varen en Jean-Marie werd gepromoveerd tot co-navigator … Toen het al vrij donker begon te worden kreeg ik even schrik. Ik zag plotseling vlak naast de boot iets zwarts passeren, maar even later was het weer weg. Een halve seconde later was het echter weer terug, en ik schrok me een hoedje. Bleek het zo’n zwarte vlag te zijn die ze op boeikes zetten waar netten (van vissers) aanhangen. Die krengen zijn niet verlicht, dus die zie je pas als je er bijna met je neus bovenop zit … en dan schrik je dus echt wel even. Het verbaasde me dat Erwin, Sandra en Sven niet zijn komen kijken, want ik denk wel dat ik hard genoeg brulde om iedereen wakker te maken … In het donker kan je veel verder zien dan in het licht maar afstanden kunnen toch heel erg bedriegen. Zo denk je vaak dat een boot nog ver weg is, totdat je er plots van schrikt dat je z’n boegwater ziet. En geloof me, dan ben je al behoorlijk dicht ganaderd. Zo hebben we toch één keer gas moeten minderen om niet al te dicht bij een vrachtschip te komen. Na een tijdje mocht de motor weer af en werd het weer rustig zeilen. Tegen het einde van onze wacht ontstond er even paniek. Ik moest uitwijken voor een vrachtschip dat op ons afkwam. Een paar honderd meter achter dat schip stuurde ik terug onze originele koers maar vaarde toch nog door het schroefwater van dat vrachtschip. Nu weet ik uit ervaring wat voor effect dat geeft dus toen de dieptemeter op hol sloeg wist ik dat dit niks te maken had met ondiep water. Sven ocharme, die lag te slapen en dus niet wist dat we net een vrachtschip waren gepasseerd, kreeg de schrik van zijn leven en als een duveltje uit een doosje stond hij aan dek en riep dat ik mijn roer moest omgooien. En Jean-Marie wist het ook niet meer goed, had hij dan zoooooo verkeerd gekeken op de kaart ??? Toen ik aan Sven uitlegde wat er gebeurd was was hij gerustgesteld en konden we terug onze originele koers gaan varen. Sorry Sven …
In tussentijd waren we al vrijdag en was het de beurt aan de volgende ploeg om over te nemen. Dit keer lukte het wel om in slaap te geraken. Toen ik om half 6 wakker werd kwam Erika me zeggen dat we er al bijna waren, dat we de vuurtoren van Oostende al zagen. Blijkbaar hadden we bij het einde van onze vorige wacht 4 uur eerder zelfs de vuurtoren van Nieuwpoort al in zicht gehad – maar dat hadden we dus niet gezien. Vrijdagochtend tegen 6u lagen we al in Oostende. Wel wat te vroeg om al binnen te lopen, dus besloten we om nog tot 10u een dutje te doen en dan nog een tochtje te gaan maken. We konden rustig ontbijten. Ik liet Sven m’n logboekje invullen … bleek dat we tot op dat moment al 262 mijl gevaren hadden ! Niet slecht hé ?! Toen we terug aan het varen waren, en Sven deed een oogje dicht (twee ook), vroeg Jean-Marie of het bij het zeilen, net zoals bij het skiën (hij is skimonitor), de gewoonte is om de monitor (in dit geval de schipper) een geschenkje te geven. Voor zover ik wist was dit nog niet gebeurd, maar ik vond het wel een goed idee. Tegen 15u lagen we terug in Oostende voor de sluis maar we moesten nog wachten tot de schutting van 16u. We konden zodoende rustig onze bagage pakken en nog wat drinken – en “genieten” van de zon want het was ondertussen alweer pokke-warm geworden. Terug op onze ligplaats stuurde ik Sandra om boodschappen (fles wijn en een pak zoute drop voor Sven) en de rest begon aan de opruim en opkuis. De heren deden de buitenkant, de dames de binnenkant (wat had je anders verwacht … heb het nooit anders geweten …). Toen Sandra terug was van de boodschappen ontpopte zij zich tot een witte tornado met kuiswoede … De boot was nu wel proper ! Om 18u waren we klaar en werd iedereen bij elkaar geroepen. Tijd voor de speech en het overhandigen van het geschenk. Behalve wat ik gevraagd had, had Sandra ook nog een aansteker speciaal voor pijpen gekocht. Dit was de eerste keer op heel de reis dat Sven niet wist wat zeggen. Daar was de Sven weer die ik had leren kennen van vorige tochten : een rustige, sympathieke man maar ééntje waar weinig geluid uit komt. Dat was die 5 dagen wel anders : vertellen over het zeilen, moppen tappen, zingen en dansen … ?!?! We zijn samen nog wat gaan drinken in het Waterhuis (het zoontje en de ex van Sandra waren hier ook van de partij). Jean-Marie had trouwens gezegd dat hij zou trakteren op ijs of pannenkoeken als we voor 12u in Oostende zouden zijn (na de nachttocht). Tegen 19u was het, jammer genoeg, tijd om huiswaarts te keren. Ik denk dat ik wel voor iedereen aan boord (of toch zeker de ganse bemanning) spreek als ik zeg dat het gerust nog een weekje langer had mogen duren !
Erika, Erwin, Jean-Marie, Sandra en Sven : merci voor de enorm leuke vakantie !!!