Pinksterweekend 2008
Een zeiltocht is iets wat gewoonlijk ruim op voorhand gepland wordt. Maar vorig weekend kreeg Stefan het opeens in zijn ster om met Pinksteren samen met Filip naar Engeland te zeilen. Ik vroeg of ik mee mocht, en ja : het mocht ! Joepie !
Zaterdag 10 mei 2008
Zoals altijd de eerste nacht in een vreemd bed heb ik slecht geslapen vannacht. Maar da’s niet erg want ik was helemaal niet moe. In no-time was iedereen aangekleed en klaar om te vertrekken.
Toen ik mijn digitaal fototoestel uit mijn bagage nam om fotookes te nemen bleek deze niet te werken. Het leek erop dat de batterij leeg was. Maar dat kon helemaal niet, ik had die donderdag helemaal opgeladen ! Verdorie toch, dat was spijtig. Ik ben namelijk redelijk gek van fotookes nemen …
Hoewel het weerbericht 3 à 4 beaufort wind voorspeld had was het zo goed als windstil toen we vertrokken. Er zat dus niks anders op dan de motor bij te zetten. Na een tijdje hebben we Roger (de automatische piloot) uit zijn plastiekske gehaald want zo is sturen maar saai hoor ! En hoewel in datzelfde weerbericht hoge temperaturen voorspeld werden konden wij ons truitje nog goed verdragen. Tja, ’t was natuurlijk ook nog heel vroeg …
En toen vertikte de chartplotter het opeens om te werken. Hij zei dat hij geen satellieten ontving en daar konden we het dan mee doen. Wat Stefan en Filip ook probeerden, het ding was niet aan de praat te krijgen. Probleem – want op die chartplotter kan je ook je positie zien (GPS) en dat is een heel belangrijk iets om te weten. Gelukkig had Filip nog een hele kleine GPS bij zich. Daar konden we dan toch mee verder. Was dit het begin van een weekend vol technische problemen ? Of hadden we een stoorzender aan boord (in de vorm van Filip … grapje hoor man) ?
Wonder boven wonder begon een half uurtje later de chartplotter opeens terug te werken. Gelukkig maar – maar wel behoorlijk eigenaardig !
Onderweg werd het dan wel wat warmer, maar wind kwam er niet. We hebben, toen we al redelijk dicht bij Ramsgate waren, wel geprobeerd om te zeilen … maar toen gingen we zo traag vooruit dat we maar snel de motor terug bijgezet hebben. Zie je, we wilden graag op een redelijk uur in Ramsgate aankomen. Dit dan vooral omdat Stefan ondertussen een probleempje had ontdekt in de motor. De schroefas lekte blijkbaar – er kwam langs daar water naar binnen. Niet in gevaarlijke hoeveelheden, maar het is iets wat toch wel nagekeken en hersteld moet worden. Stefan kan dit wel zelf, maar hiervoor heeft hij een reservestuk nodig en dat heeft hij niet aan boord. Het plan was dus om in Ramsgate een winkel van scheepsonderdelen te zoeken, daar het nodige te kopen en dan de boot even uit het water te laten halen om het euvel te herstellen. Vandaar de haast om in de haven te geraken. Nou ja, de schroef niét laten meedraaien terwijl je aan het zeilen bent helpt al om de lekkage te verminderen – da’s ook al iets. En achteraf merkten we dat het ook niet lekt als we stilliggen.
De duiven vonden de Croeso blijkbaar ook een zalige boot. We hebben in totaal 5 duiven gehad die een lift wilden – waarvan er twee effectief een stuk meegezeild hebben. Eén van die twee was echt niet weg te slaan van de boot. Een paar keer vertrok hij, om dan na nog geen 10 seconden terug te landen. De laatste van die landingen was op mijn schouder (Jaja – en de bewijzen zijn er ! Het is gefotografeerd !). Daar is duif-lief dan zowat een half uur blijven zitten. Pas toen we de zeilen optrokken nam het dier definitief afscheid. Snif, snif, weg was mijn vriendje !
Omstreeks 15u30 (Belgische tijd) zijn we in Ramsgate aangekomen. Vandaag gevaren : 60 zeemijl. Filip heeft de boot in een box gelegd en dan zijn we aan land gegaan om dat reservestuk voor de schroefas te zoeken. Jammer genoeg was de enige winkel die het ding in huis heeft gesloten. Pech … Dan maar wachten tot we terug in België zijn. We hebben geld uit de muur gehaald en zijn nog wat boodschappen gaan doen. Op aanraden van Filip heb ik een flesje Framboise van Lindemans gekocht (ja hoor : Belgisch bier). Hmmm, lekker ! Vervolgens hebben we de havenmeester betaald (22 pond liggeld voor een nacht) en toen we terug aan boord waren is Filip aan het avondeten begonnen. Hij had thuis al enkele gerechten voor een deel klaargemaakt. Voor vanavond zouden we gekookte aardappeltjes met worst en bloemkool eten. Lekker ! Voorts hebben Filip en ik de boot nog gekuist aan de buitenkant (die was heel vies geworden van in Oostende te liggen – door het roet uit de schoorstenen van de vertrekkende ferry’s) terwijl Stefan de bilges droogmaakte (je weet wel, van die lek van onderweg).
Na het avondeten wilden we nog iets gaan drinken in het stadje. Filip zijn stamkroeg was gesloten, dan maar iets anders geprobeerd. Na wat zoeken hebben we iets gevonden, maar ik vond het maar iets raars. En zij vonden ons blijkbaar ook maar raar – zoals ze naar ons keken. Achteraf konden we op de daar aanwezige schermen zien waarom : zaterdagavond is in die bar de “dress to impress”-avond. Sportkledij was niet toegelaten. En wat denk je dat wij aanhadden ? Juist ! Op een bepaald moment begonnen er buitenwippers te verschijnen en deed men de rolluiken dicht. Ik kreeg het al een beetje benauwd … We hebben ons drankje opgedronken en zijn naar de boot teruggekeerd.
Ik moest eerst nog langs het toilet, en toen ik dan ook naar boord ging kwam ik aan de poort nog een bekende tegen (moet ne mens daar helemaal voor naar Ramsgate gaan …) : Wilfried, schipper bij Sailing the North Sea. Ramsgate is blijkbaar “the place to be” want ook Filip kwam hier bekenden tegen. Enneu … wat “the place to be” betreft : alle geluk dat wij redelijk vroeg in Ramsgate lagen, want tegen 20u liep de haven vol. Op den duur was er geen plekje meer vrij. Het zien aanleggen van de andere jachten is trouwens soms een evenement op zich !
We hebben dan nog een tijdje aan boord zitten babbelen. Nou ja, babbelen … die twee pestkoppen hebben me een hele tijd zitten plagen. Maar ik heb niet op mijne kop laten zitten hoor ! En trouwens : ik vond dat plagen helemaal niet erg.
Omstreeks 22u30 zijn we gaan slapen. Morgen moeten we pas om 8u opstaan, da’s dus lekker lang uitslapen.
Zondag 11 mei 2008
Ik was al vroeger dan 8u wakker – omdat één of andere pipo aan boord zijn wekker te vroeg afliep. Geen probleem, dan kon ik nog rustig een douche gaan nemen. Dit keer was de douche van Ramsgate geen zandbak (zie het verslag van de zomer van 2007) maar het waterstraaltje vond ik maar heel miezerig, en het water was voor mij maar net warm genoeg om onder te kunnen blijven staan. Ach, ik heb mijn haren toch kunnen wassen.
Na het ontbijt hebben we ons klaargemaakt om naar Duinkerke te vertrekken. Eerst moesten we nog gaan tanken – en omdat we aan de tanksteiger nog een tijdje moesten wachten hebben Filip en Stefan van de gelegenheid gebruik gemaakt om de boot nog voor een stuk te polieren. Een vervelend jobke, maar je ziet wél resultaat : daar waar ze gepoetst hebben blinkt de boot nu als een spiegeltje !
Na de tankbeurt zijn we vertrokken – het was ondertussen al 9u30. We hebben geprobeerd om te zeilen en voor een stuk is dat gelukt, maar we moesten onderweg toch ook nog een heel deel op motor varen. Na een tip van Filip hebben we een “binnenweg” naar Duinkerke genomen. Da’s blijkbaar een weg die weingen kennen, want al de anderen die van Ramsgate naar Duinkerke vaarden hebben de lange weg genomen (toch wel zo’n 10 à 15 mijl omweg).
We hebben trouwens ook goed gelachen onderweg. Op een bepaald moment ging ik een kopje cappuccino drinken. Ik nam een slok en toen maakte Stefan me aan het lachen. Tja, en toen kwam de cappuccino er spontaan langs mijn mond én mijn neusgaten terug uit …
Wij waren dus om 16u30 al in Duinkerke. We wilden ons in de “oude” jachthaven leggen – maar toen we daar aangemeerd lagen is Stefan naar de havenmeester gegaan die hem wist te vertellen dat we terug weg moesten. Er zou voor ons geen plek meer zijn want de haven verwachtte deze avond zo’n 50 wedstrijdboten. Wij dus terug weg – naar de “nieuwe” jachthaven (die ligt gewoon om de hoek). Daar hebben we een plekje gevonden naast een boot uit Antwerpen. Deze mensen zouden diezelfde dag nog vertrekken (om 23u) maar we mochten langszij gaan liggen. Vandaag gevaren : 47 zeemijl.
Na het avondeten (ne lekkere spaghetti) is Stefan de havenmeester gaan betalen (16 euro was het dit keer). Ondertussen was Wilfried ook in Duinkerke aangekomen. De pestkopjes waren ook deze avond weer in vorm J . We zijn nog met z’n allen bootjes gaan kijken in de jachthaven en om 23u wilden onze buren vertrekken. O ja, mag ik niet vergeten : Stefan was zo verschrikkelijk benieuwd naar hoe de boot van onze buren er van binnen uitzag dat hij de eigenaar zo ver heeft gekregen dat die hem eerder op de avond een rondleiding heeft gegeven. Ge moet het maar durven ;-)
Kort na het vertrek van onze buren zijn wij in ons bed gekropen want de volgende dag zouden we weer vroeg moeten opstaan - wegens het getij dat anders teveel zou gaan tegenwerken. De wekker werd om 6u gezet.
Maandag 12 mei 2008
Opgestaan om 6u. De heren zijn gaan douchen en ik heb een moorke water opgezet. Ontbijten zouden we onderweg wel doen.
Met twee propere mannen aan boord zijn we dan om 7u weggevaren. Terwijl ik alle landvasten en alle fenders binnenhaalde en wegstak heeft Filip voor het ontbijt gezorgd : omelet met worst. Toen Filip aan het koken was wilde Stefan hem iets vragen. Deze had dat in eerste instantie niet gehoord dus riep Stefan maar wat harder. Hierdoor schrok Filip wel even, waardoor het ei dat net in de pan lag wilde gaan lopen. Dat wordt dus schrobben straks …
Het eerste stuk hebben we weer op motor gevaren (Roger de automatische piloot heeft dit weekeind zijn nut wel bewezen). Dit vooral omdat we anders in de heel nauwe vaargeul veel te veel zouden moeten opkruisen. Maar van zodra we die vaargeul uit waren hebben we de zeilen gehesen en kon de motor (en Roger) uitgezet worden. Er stond nu voldoende wind en eigenlijk was het aangenaam zeilweer. Wat mij betreft mocht het anders wel wat warmer zijn, want niettegenstaande de zon die volop scheen én een t-shirt en 2 truien heb ik het koud gehad. Maar ach, da’s bijzaak.
We moesten nu wel, omdat de wind pal op kop stond, heel het stuk naar Oostende opkruisen, maar dat was niet zo erg want we hadden redelijk veel tijd. Jammer genoeg niet zoveel tijd als ik wel gewild had, want Stefan wilde graag op tijd naar Antwerpen vertrekken. Niet dat hij het zeilen al beu was, maar omdat hij voorzien had dat het vandaag heel erg druk zou zijn op de autosnelweg – en hij had helemaal geen zin om uren in de file te gaan staan. Daar kan je hem uiteraard geen ongelijk in geven !
Blijkbaar hadden we ondertussen allemaal wel wat last van de zon want de ene verspreking volgde op de andere. Ik zei op een bepaald moment dat we een www hadden gehad – een “weinig weer weekend”. Eigenlijk bedoelde ik dus een “weinig wind weekend”. En Stefan zei even later dat hij geen gat heeft met een plank erin (oftewel : geen plank met een gat erin …).
We hebben tot 14u kunnen doorzeilen – we waren dan ondertussen al wel een stuk voorbij Oostende maar dat kon geen kwaad : dan konden we het laatste stuk nog lekker voor de wind zeilen (zo voel je de wind niet zo fel en ligt de gevoelstemperatuur dus een pak hoger). Die frisse wind heeft ons trouwens allemaal parten gespeeld. Je smeert je wel in met zonnecrème bij het begin van de dag – maar omdat het zo frisjes is voel je niet dat de zon toch nog hard brandt. Je vergeet voor de rest van de dag dus om je nog eens in te smeren. Dom, natuurlijk. Resultaat is twee roodverbrande smoelekes (Stefan en ik) en één paar roodverbrande knieën (Filip).
Tegen 15u lagen we klaar om de sluis binnen te varen – maar we zouden nog een half uurtje moeten wachten tot de volgende schutting. Ideaal om de bagage al in te pakken, de laatste afwas te doen en de boot klaar te maken voor de komende weken.
Omdat het binnen twee weken Oostende voor Anker is moesten alle boten die normaalgezien in het voorste dok liggen nu verhuizen naar het achterste dok. Zo dus ook de Croeso. We kregen een plekje toegewezen dat bijna helemaal achteraan lag. Hopende dat de plek breed genoeg zou zijn heeft Stefan de Croeso daar maar naartoe gevaren. Onze nieuw buren hadden via de VHF gehoord dat wij naast hen zouden komen te liggen en zij stonden al klaar om ons te helpen bij het aanmeren. De plek bleek net breed genoeg te zijn (het had geen 10 cm smaller moeten wezen). Met het nodige gewring zijn we op ons plekje geraakt. Ook vandaag hebben we 47 zeemijl gevaren. In totaal maakt dat dan 154 zeemijl in 3 dagen.
We hebben nog de laatste hand gelegd aan de boot (Filip heeft het dek afgespoeld en Stefan heeft de bilges nog eens proper gemaakt) en om 16u45 zijn we naar huis vertrokken. Gelukkig mochten Stefan en ik met Filip meerijden – da’s altijd een pak leuker dan anderhalf uur in een overvolle en waarschijnlijk veel te warme trein te moeten zitten. We hadden al van Wilfried (die om 16u30 vanuit Nieuwpoort vertrokken was) gehoord dat het druk was onderweg – maar eens we voorbij (? Aalter ?) waren konden we gewoon tegen 120 km/u verder rijden. Dat viel dus goed mee.
Filip heeft Stefan thuis afgezet en heeft toen gehoord dat het in orde is – hij mag vanaf nu ook schipperen op de Croeso ! Niet dat ik daar een moment aan getwijfeld heb hoor … Daarna heeft Filip mij thuis afgezet. Het zal toen zowat 19u30 geweest zijn. Hey, ik was dus nog op tijd thuis om de finale van mijn favoriete serie (Heroes) te kunnen zien !
Aan Stefan en Filip : jongens, ik heb een top-zeilweekend achter de rug – ‘k heb me enorm geamuseerd (ik hoop van jullie hetzelfde) en ik wil jullie daar dan ook hartelijk voor bedanken. Wat mij betreft : op deze manier wil ik wel voor een paar weken gaan zeilen ! Aangenaam gezelschap maakt al het halve plezier, nietwaar ???